Δεν έχει περάσει μέρα που να μη τον σκεφτώ με μεγάλη θλίψη.Για μένα η απώλεια είναι τεράστια γιατί δεν έχασα μόνο τον αγαπημένο μου αδελφό αλλά και τον καλύτερο φίλο και δάσκαλο σε όλη μου τη ζωή. Για όσους μας γνώριζαν σίγουρα θα τους έκανε εντύπωση ένας ιδιαίτερος τρόπος συννενόησης και ιδιότυπου χιούμορ που είχαμε . Έχασα τις ατελείωτες συζητήσεις που είχαμε για κάθε θέμα όταν τηλεφωνούσε από το αυτοκίνητό του γύριζοντας από το πανεπιστήμιο πάντα με σεβασμό, αισιοδοξία και χιούμορ. Την παρέα που κάναμε και τις βόλτες όταν ερχόταν στην Ελλάδα και έμενε στο σπίτι μου (είχε έρθει τον Φεβρουάριο είχαμε περάσει καταπληκτικά και ήταν ενθουσιασμένος) ή τα καλοκαίρια που ερχόταν με όλη του την οικογένεια σε κάποιο όμορφο μέρος και τον συναντούσα με τραστια χαρά και προσδοκία. Αγαπούσε την οικογένεια του και στην Αγγλία και στην Ελλάδα και μίλαγε για όλους με θαυμασμό. Αγαπούσε τους φίλους του, τους συνεργάτες του και τους μαθητές του. Αγαπούσε τη ζωή και έκανε μελλοντικά σχέδια γεμάτα αισιοδοξία. Στην Ελλάδα όλοι του οι φίλοι συμμαθητές και συμφοιτητές μιλάνε για αυτόν με μεγάλη συγκίνηση και σεβασμό. Θα προσθέσω λοιπόν εκ μέρους τους και εκ μέρους της οικογένειας μου και των συγγενών μας την αμέριστη θλίψη για αυτήν την τεράστια απώλεια. Αργησα είναι αλήθεια να γράψω κάτι για τον Μιλτιάδη γιατί μου ήταν αδύνατο , αλλά κι αυτά είναι πολύ λίγα...